Πως αντιμετωπίζουμε το διαζύγιο ως γονείς και ως σύντροφοι

Το διαζύγιο συνήθως είναι μία δύσκολη και επώδυνη κατάσταση για το ζευγάρι αλλά και για το άμεσο οικογενειακό κύκλο

δεδομένου πως με αυτή τη νομική διαδικασία ορίζεται το τέλος ενός γάμου. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως μπορεί να είναι, έστω και καθυστερημένα, η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει;

Ένας γάμος μπορεί να φτάσει στο διαζύγιο είτε χάριν της ασυμβατότητάς του ή και στην έλλειψη συναισθηματικής ετοιμότητας απέναντι σε μια δέσμευση τόσο ολοκληρωτική και γεμάτη ευθύνες όπως αυτή του γάμου. Επίσης, συχνά ένας γάμος καλείται να εξυπηρετήσει ανάγκες βραχυπρόθεσμες που προσφέρουν ενδεχομένως μια πρόσκαιρη ανακούφιση σε «συμπτώματα» καίρια και σημαντικά μεν αλλά άσχετα με το σκοπό της δημιουργίας μιας νέας οικογένειας. Παρόλα αυτά δεν είναι πάντα η «λύση» το διαζύγιο, αλλά μπορεί να είναι η αναθεώρηση του γάμου, η δημιουργία ενός νέου συμβολαίου στο ζευγάρι.

Βάση στατιστικών στοιχείων στην Ελλάδα, σήμερα 1 στους 4 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο και 5 με 10 χρόνια μετά τη σύναψη του γάμου επέρχεται συνήθως η μεγάλη κρίση. 8% ήταν ο δείκτης διαζυγίων στην Ελλάδα το 1984, 15% το 1997 και 24% το 2005, ενώ σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται σε ανοδική πορεία. 7 στις 10 αιτήσεις διαζυγίων κατατίθενται από γυναίκες, αλλά τελικά αυτές ταλαιπωρούνται περισσότερο μετά το διαζύγιο.

Το διαζύγιο συνεπάγεται μια αίσθηση απώλειας και έχει πάντα συνέπειες, είτε αυτές είναι αρνητικές, είτε είναι θετικές. Τα παιδιά χάνουν την αίσθηση σταθερότητας και μονιμότητας που είχαν, βιώνουν μία μεγάλη αλλαγή που θα μεταμορφώσει τον κόσμο τους. Για ένα παιδί, το διαζύγιο ισοδυναμεί με το τέλος της μορφής οικογένειας όπως της ήξερε. Πολλά παιδιά θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για την εξέλιξη αυτή, αισθάνονται ενοχές και προσπαθούν να φέρουν ξανά κοντά τους γονείς τους. Άλλα εκφράζουν απογοήτευση και θυμό απέναντι στους γονείς ή στον ίδιο τους τον εαυτό -κάτι που μεταφράζεται σε έλλειψη αυτοπεποίθησης, δυσκολία κοινωνικοποίησης, βίαιες εκδηλώσεις, ανάπτυξη αυτοκαταστροφικών συνηθειών ή εξαρτήσεων, κατάθλιψη. Ως εκ τούτου, είναι οι γονείς να φροντίσουν, ανεξάρτητα από το αν τελικά θα χωρίσουν ή όχι, να φτιάξουν τη σχέση τους στο ρόλο τους ως γονείς.

Ο χωρισμός είναι ένα είδος απώλειας, ένα πένθος. Μετά τον χωρισμό ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά αλλά υπάρχουν κάποια κοινά στάδια από τα οποία μπορεί να περάσουμε προκειμένου να τον ξεπεράσει. Το πρώτο στάδιο είναι αυτό του σοκ, της άρνησης. Το δεύτερο είναι ο θυμός. Το τρίτο είναι το παζάρεμα και η διαπραγμάτευση επανασύνδεσης. Συχνά στη συνέχεια μπορεί κανείς να βιώσει καταθλιπτικά συναισθήματα, στο τελικό στάδιο όμως έρχεται η αποδοχή, όπου πλέον κανείς ξεπερνάει τη λύπη και το θυμό και πατάει στα δικά του πόδια, κάνοντας μια νέα αρχή στη ζωή του.